Bıkkınlık hissi

Uzun yıllardır beni cezbeden şeyin ne olduğu konusunu düşünüyorum. Net cevabı henüz bulamadım. Kaç ev değiştirdim, hatta sonunda şehir bile değiştirdim ve her gittiğim yere sandıklarca donanımı taşıyıp durdum. Ve bundan cidden sıkıldım. Gelgelelim içimde bir taraf yanlış yapmaktan da korkuyor çünkü şaka maka 30 yılın emeği var. Yarın öbür gün pişmanlık duysam geri dönemeyeceğimi bilmek tedirgin ediyor. Peki konu nedir yani?

* OYUN OYNAMAK MI?
Kesinlikle hayır. Çünkü aynı oyunu laptop pc'de vice ile de oynayabiliyorum, winuae ile de oynayabiliyorum ama tat vermiyor.

* ORJİNAL DONANIMDAN OYUN OYNAMAK MI?
Bu kısım biraz çokomelli çünkü orjinal donanım (veya benzer birşey) beni gerçekten mutlu ediyor. Yani c64 teybine kafa ayarı yapıp oyunun yüklenmesini beklemekten keyif alıyorum ama neden amiga cihazımda gotek var peki? Eskisi gibi çatır çutur disket değiştirmek neden gereksiz geliyor? Neden c64 teybime ve cpc 464'e "audio in" modu yaptım ve neden cep telefonundan veya mp3çalar'dan oyun yüklüyorum peki? Demek orjinal medyadan oyun yüklemek gibi bir takıntım yok.

* TÜM OLAY O CİHAZLARIN ELİMDE OLMASI MI?
Eğer öyleyse neden elimde çeşit çeşit c64 var? Bir takım alıp masama koyabilir ve istediğim kadar izleyebilirdim, bu da beni mutlu ederdi ama diğerleri neden saklanıyor peki? Yani olay yalnızca görsellik de değil demek ki. Farklı bir bakış açısı getireyim; çocukluğumda commodore 64'ü olan bir yan komşum vardı. Yıllar önce karşılaştığımızda ona bu cihazları topladığımı söyledim ama yıllarını geçirdiği c64'ün akibetini hatırlayamadı. Kuzenine mi vermişti, annesi bunun karşılığında mandal mı almıştı yoksa bit pazarına mı satmıştı veya kömürlükte mi kalmıştı bir türlü hatırlayamadı. O zaman uyandım ki bizim değer yüklediğimiz eşyalar, çoğu insan için hayatlarının bir dönemine eşlik eden objelerden fazlası değil. Mesela yakın zamana kadar çocukluğumda kullandığım walkman duruyordu, kaç sene saklamayı başarmışım demek ki. Çünkü atmaya kıyamadım. Ona baktıkça soğuk bir odada yorgan altında kaçak kaçak dinleyip keyif aldığım geceleri, montumun cebinde yeni türkü'nün yeşilmişik albümü çalarken kadıköy sahilinde şarap çektiğim günleri hatırlıyordum. Sanki cihazı saklamazsam o zamanları da çöpe atacakmışım gibi geliyordu. Peki bu aletler hatıra depoları mı, gerçekten böyle bir özellikleri mi var? Retro hobisinin altında bu gereksiz romantizm mi yatıyor cidden?

* BU CİHAZLAR HATIRA DEPOLARI İSE, PEKİ NEDEN BAŞKALARINA AİT OLANLARI DA TOPLADIK?
Bu bir çeşit "mazlumun yanında olmak, işleri bitince kenara köşeye atılan değerlere sahip çıkmak" mevzusu mu? Sahipleri tarafından hevesle alınıp sonra sokağa atılan köpeklere barınak yapmak gibi birşey mi bu? Tanımadığımız çocukların zamanında geçirdiği güzel günleri (belki de kötü günleri, bilemeyiz) içinde barındıran bu kutuları elimizde tutmak için sebebimiz ne?

* KENDİMCE BULDUĞUM ANA FİKİRLER:
1) Retro cihazlar ile vakit geçirmek benim için keyifli ama karşımda kanlı canlı duruyor olmaları olmazsa olmaz bir detay. O yüzden vice, winuae falan keyif vermiyor.

2) Orjinal medyadan oyun yüklemek çok önemli değil, oyun yüklensin yeter. Hatta orjinal medya toplayacak olsam bir o kadar daha yere ihtiyacım var ve çok gereksiz. Demek sd karttan yükleme yapan icatlar, cep telefonları veya herhangi bir kaynaktan yükleme yapmak bana uyuyor, yeter ki oyunu orjinal donanıma benzer birşey açsın.

3) Bu cihazların bağlandığı görüntü kaynağı belki de en kritik detay. Günlük yaşamımızda tüplü tv'ye bakmıyoruz çünkü hayatımızdan çıkıp gideli yıllar oldu, onların yerini düz ve ince ekranlar aldı. Ama hatıralarımızdaki, daha doğrusu ilk gözümüzü açtığımızda karşılaştığımız (en azından çoğumuzun) görsel kutu, şekil itibarıyla ahşap veya plastik bir kasaya monte edilmiş bombeli cam idi. Demek bunların üstüne bir de tüplü tv eklenmesi şart.

ÖZET: Masamda hangi retro ile muhatap olmak istiyorsam onun kozmetik olarak temiz bir örneği olacak, kanlı canlı göreceğim. Yalnız önemli bir detay var, oyun veya program benden herhangi bir tuşa basmamı istediğinde aktif olarak o tuşu da kullanıyor olmam lazım. Demek klavye, joystick vs de çalışacak, demek sadece dummy olan bir kasadan bahsetmiyoruz.

Cihaz, üretildiği dönemdeki görüntü teknolojisine yani tüplü tv'ye bağlı olacak. Görüntüyü lcd panelden falan almayacağım.

Sd2iec, Gotek gibi yeni teknolojiyle eski donanımlara hayat veren icatlar kabulüm hatta ilk tercihimdir. Orjinal medya yani disket, kaset vb ile işim yok.

SONUÇ: Tüm bunlar gözönüne alındığında şu an retro işine heveslenmiş olsam, yıllar boyu elli bin parça toplayıp çalışanını çalışmayanını ayırıp saklamak, tamir etmek yerine temiz bir amiga 500 veya C64 kasası alırım ve karşıma koyarım. İçinde tüplü tv'den görüntü almak için gerekli dönüştürücüler de takılmış şekilde raspberry, mini pc, batocera tarzı bir sistem olabilir ama orjinal klavyeyi de kullanmamı sağlayacak keyrah gibi bir donanım bulunmalı. Bu sistemi tüplü tv'ye takıp, usb competition pro veya dönüştürücü ile python joystick aldım mı tamamdır, arka planda veya içeride nelerin döndüğü, hangi işlemcinin ne yaptığı beni bağlamaz. Alışkın olduğum görüntüye, oyuna ve oyun koluna ulaşmışım gerisi hikayedir. Benim için bunun en büyük ispatı, evimdeki arcade kabini. İçinde 32 bit bir laptop barındıran mame 32 sistemi ama açtığımda görüntü tüplü tv'den geliyor, oyuna başlamak için gerçek jeton atıyorum, oyun değiştirmek için ayrı bir butona basıyorum vs. E bu durumda kim bunun orjinal bir arcade kabini olmadığını söyleyebilir? Eksiği nedir?

Mesela bir ara eski bir mac monitörünün içine lcd ekran koymaya çalışan bir arkadaş vardı, pleksi kullanarak tüplü tv camı görüntüsü vermişti. Aradım ama maalesef başlığı bulamadım, bu proje taa o zaman bile aklımda bunlar olduğu için beni çok heyecanlandırmıştı. Sonu hüsran oldu diye hatırlıyorum, gerçekçi bir görüntü elde edilememişti ama belki fresnel lensler ile veya başka bir yolla geliştirilebilir. İşte bıkkınlık ve retro konusunda benim düşüncelerim böyle arkadaşlar...