sonraki »

[avukatka]

Merhaba.  Yıllar önce Commodore 64,  sonra Amiga ve sonrasında da Atari ST'lere Dünya Yazılım, Metro Yazılım, Joker ve Nokta isimleri ile eğitim programları ile  Atom, Oksijen serisi oyunları yarattıktan sonra uzak kaldığım bu dünyaya pandemı öncesi dönemde aranıza katılarak tekrar dönmüştüm. O süreçte aranızdan bir çok dostlar edindim, sizlerle sohbeti bu forumda vakit geçirmeyi çok sevdim. Bir çoğunuzla tanıştım, buluştum çok sayıda retro cihazınıza teklif verdim, satın aldım. bazılarını buradan sattım. Yunanistan'da sahibi olduğum şirket nedeniyle ebay gibi sitelerden gümrüksüz, sıkıntısız ürün topladım. bu arada bazı dostlarla da ne yazık ki tatsızlıklarda yaşadım.Sonra o bıkkınlık hissi çöktü  Elimdeki kutulu Amiga CD32 Amiga CDTV, Amiga 2000, Amiga 4000 gibi bir çok değerli cihazların  bir kısmını tek bir seferde kapıya kamyon gönderen gruptan bir arkadaşımıza teslim ettim. Yine de elimde hala evin iki odasını tıka basa dolduracak retro var. O bıkkınlık hissinin geçmesini, yine zevk alacağımı düşündüm. Mesela bugün itibariyle elimde Apple Vision Pro gibi son sistem cihazlar var ama çantasında duruyor odamda... hiç bir oyunda hiç bir cihazda o yıllarda oynadığım River Raid'in Donkey Kong'un Impossible Mission'un Cannon Fodder'in zevkini almıyorum. Playstaion 5 Pro cihazım var ama  FC25'i açmak içimden bile gelmiyor. Eskiden Dino Dini'nin KİCK OFF'unu oynarken sabaha kadar başında oturur ertesi gün okula gidemezdim...Şimdi Amiga'mı kurup Kick Off oynayayım desem,  artık ondan da zevk almıyorum. Sanırım bu iki oda dolusu malzemeyi de elden çıkaracağım. Ne dersiniz ? Bu bıkkınlık geçici olabilir mi ? Satışa koyup kurtulayım mı bu "virüs"ten yoksa bugün 5'e sattığımı yarın 15 geri alır mıyım ? Bu bıkkınlık sadece bana mı özgü yoksa sizde de var mı ?

[feuer]

Bende genel olarak herşeyden bıkkınlık hissi var. Uğraşlarımın çoğu hatta hiçbiri keyif vermiyor. Oyun, müzik, sinema, kitap vs...
Siz de yıllarca birikim yapmışsınız bence bu süreç gelip geçicidir sonra elden çıkardığınıza pişmanlık duymayın bir süre bekleyin derim.

[arne_saknussemm]

'her şeyin fazlası zarar' sözü kendini acımasızca gerçekleştiriyor maalesef. Bende de aynı durum var. Kur ve gümrük sorununun o konuda az yararı oldu bana, sürekli bir şeyler alasım vardı, sitelerde ürün kovalıyordum derken bıçak gibi kesildi her şey. Tamam dedim dur burda. Daha ileri gidersem sıkıntı olacak, hobinin ötesine bir belirsizliğe ulaşacak durum.

Etrafım oyun kaynağı dolu ama elim gitmez oluyor bazen. Bataryalı konsolları, batarya boşalmasın diye şarj edip geri kutusuna koyuyorum. Sonra diyorum içimden 'ben bunları oynamak için almıştım?'. Gençlikteki çok bir şey düşünmeden eğlenceye keyfe odaklanma şimdi kalmadı. Konsolun, PC'nin başına geçiyorum ama o eski heyecan yok.

Gündeme dair her kategoriden gelişmeyi takip etme alışkanlığım var, bu da internet bağımlılığı demek. Bu yüzden kitap okuma alışkanlığım da iyice azaldı. Keşke diyorum elektrik kesilse de şu teknolojik kaostan az uzaklaşıp kitap okusam, o derece.

Yine de başka uğraş buluyorum. Evde düzeltilmesi gereken bi arıza oluyor ona bakıyorum. Yakın arkadaşlar, tanıdıklar notebook bırakıyor format için, ya da detaylı iç temizlik için, komple söküp detaylı temizlik yapıyorum. Ekran kırıksa, SSD-işlemci vs. yükseltme gerekse onları sipariş ediyorum, sıkıntıları gideriyorum filan, böyle az keyifli vakit geçiyor yine. Terapi gibi.

Cihaz konusuna gelirsek de, ciddi bir çabanız olmuş belli ki, bir kalemde silmeyin derim. Hani kurtulmak istiyorsanız da gerçekten temiz bir örnek kalsın bir üründen kutulu veya kutusuz. Fazlalıktan, karmaşadan her şeyden kurtulun. Zihinsel ferahlık daha önemli.

[onursapci]

Evet Kaan receteni yazayım o zaman. Sat abi elindeki herşeyi. Hatta satınca tekrar alamayacağını düşündüğün, senin için çok değerli olan cihazı da sat. Zaten onlar ulaşılmaz olduğu zamanlar bize kendini özlettiriyor. Bakarsın birkaç yıla kadar içinde bir şeyler pır pır eder o zaman tekrar alırsın yeni bir aşkla en guzel aşk zor olandır

[fort_apocalypse]

Cihazlar durduğu yerde sizi rahatsız etmiyorsa, parasına da ihtiyacınız yoksa, satmayın, dursunlar.

Bıkkınlık hissi sanırım herkeste oluyor. Ben bu hissi yeni projelerle uğraşarak aşmaya çalışıyorum. Oyun oynamak dışında, yazılım, donanım, arşiv oluşturma... gibi yeni projeler belirleyip, boş zamanlarınızda o projelerle uğraşabilirsiniz.

Bence; satın almanın ve sahip olmanın vereceği mutluluk, bir şeyler üretmenin yaşatacağı haz ile kıyaslanmaz.

[atlantis]

Ben şahsen ilgilenemediğim ve anlamadığım cihazları elden çıkarıp işimi yarayanları bıraktım. Ara ara gelip giden istekler nedeniyle bende odamda bekletiyorum cihazlarımı ama kalanları elden çıkarmayı hiç düşünmüyorum artık.

[Oğuzhan]

O zaman tekrar anımsatalım

https://www.commodore.gen.tr/forum/index.php?topic=16904.0

[ibo1973]

bıkkınlık bendede var gençlik yıllarımda aldığım keyfi oyun zevkini yaşam zevkini bugünlerde arada bir buluyorum bunun sebebi olarak şöyle düşünüyorum gençliğin verdiği o keyif bu zamanda bu yaşlarda çok zor deneyimlediğim tecrübelerime göre sevdiğim herhangi bir işi yaparken ki bu benim bugünlerde çoğu zaman laptop tamiri yapmak oluyor vakit su gibi akıyor tavsiyem sevdiğiniz işlere yönelin

Evde amigam ve c64 üm masamda kurulu durur nadirende olsa açarım çoğu zaman 5 dakka 10 dakka dediğiniz gibi o eski günlerdeki keyifi almıyorum ama bir ara satmıştım elimdekileri sonra özleyip geri aldım olmadanda olmuyor bence yani bence para sıkıntıınız yoksa satmayın.

hayatın olumlu yönlerine bakmak lazım karamsar olmamak lazım elimizdekileri iyi anlayıp değerlendirmek lazım şükretmek lazım

Birde eğer mümkünse o çok sevdiğimiz para veya mal mülk gibi maddi değerlerimizle öncelikle yakın akrabalarımıza sonra çevremizdekilere imkanımız nisbetinde yardımcı olmak lazım eğer dar durumda olan bir akrabamız varsa veya yakından tanıdığımız biri dar zamanında elimizden geldiği kadar maddi manevi destek olmak bu bana ruhen büyük keyif veriyor huzur veriyor şiddetle tavsiye ederim.

yazdıklarım benim için geçerlidir ama bence çoğu kişi içinde geçerli olabilir.

[gergozen]

Aynı durum bende de var. Ps4'übile pek sık açmıyorum. Akşamları valorant oynuyorum. Ama sadece bıkkınlık da değil, vergiler ve maliyetler aşırı yükseldi. 15 yıl önce nintendocu zamanlarında camiada çoğunluk para derdine düşmemişti ve bir çok temiz cihazı uygun fiyatla rafımıza koyabiliyorduk. Şimdi elimizdekilerle idare ediyoruz, ilerlemeyince de geriliyoruz aslında. cam dolap alıp olanlarla güzelce bir sergi yapayım kendime diyorum, raf maliyeti 20-30 bini geçiyor. Kısacası sanırım hem biz yaşlanıyoruz, hem her yönden maliyetlerdeki artış bir çok kişiyi bezdirdi.

[sertacarslan]

Bence bu sorunun ana nedenlerinden biri, ortalama dopamin seviyemiz.
Biz yetişkinlerin gündelik hayatında ama çoğunlukla iş ortamında girdiğimiz aktiviteler ve bunların sonunda elde edilen "kabul edilebilir ve üzeri" seviyedeki sonuçlar nedeniyle dopamin seviyemiz yeterli bir seviyede seyrediyor. Dopamin seviyemiz dengedeyse, beynimiz dopamin seviyesini daha da artırmanın yolunu aramıyor, artıracak aktivitelere de reaksiyon göstermiyor.
Eski güzel günlerde, yapacak çok bir işimiz yoktu. Beynimiz bizi, dopamin salgılatacak aktivitelere bugünkünden daha çok yöneltiyordu. Oyun olur, dizi-film izlemek olur, sokakta tek kale maç olur, herhangi bir aktivite.

Bence gerçek anlamda emekli olabilirsek ve iş dünyamızdan uzaklaşabilirsek, dopamin seviyemizi ihtiyaç duyulan seviyeye çıkaracak aktivitelere yeniden yöneleceğiz ve onlardan eskiden aldığımız hazzı yeniden alacağız.

[Najaz]

https://www.youtube.com/watch?v=Nl46y8nvCDc

[AmigaEsref]

"Oğuzhan'ın yazısı bence durumumuzu çok iyi özetliyor (Diderot Etkisi).

@Arne_saknussemm'in dedikleri de bende büyük bir etki yaratıyor. Bilmiyorum sizde de öyle mi?

Acayip bir internet bağımlılığı yaşıyorum. Sürekli elimde telefon veya bilgisayar ekranı, bitmek bilmeyen merakım ve tutkularımın peşinde koşturuyorum. Restorasyon videoları izleyip resmen tatmin oluyorum. Öğrendiğimi sanıyorum ama uygulamaya geçmeyince ne anlamı kalıyor ki? Sürekli izlemekle yetiniyorum.

Yapay zeka beni çok endişelendiriyor. Mesleki birikimimin yapay zeka karşısında günden güne erimesini izlemek üzücü. Yakın zamanda mesleğimin değersizleşeceğini görüyorum. Üretime geçmem gerektiğini hissediyorum, bu da konfor alanımın bozulması demek. Yıllarca uğraşıp biriktirdiğim tecrübenin çöp olması anlamına geliyor. (Neyse, buda başka bir konu başlığı olur )

Çok saçma bir girdaba girdiğimi düşünüyorum. Komik videolar, alışveriş derken sürekli bu cihazlarla vakit geçiriyorum.

Şimdi gelelim retro cihazlarıma. Avukatka'nın dediği gibi, benzer bir his bende de var. Çoğu cihaz kurulu ve raflarda duruyor. Ancak oynamaktan çok (bu arada eski oyunlar beni çok zorluyor ) onların bakımlarını, restorasyonlarını yapmak beni daha çok tatmin ediyor. Ya da sizin gibi değerli dostlarla bir araya gelip bu cihazlar hakkında sohbet etmek, toplanmak beni çok daha mutlu ediyor.

(Bende de var demek güzel bir duygu.) Bir araya gelip de "Bende Amiga yok" desem olmaz, gerçekten olmaz. Bazen arkadaşlar arasında şaka yapıyorum, "Şunu alayım da rafta güzel dursun" diye. Yanımda olması beni mutlu ediyor. Cihazları sık sık açıp oynamıyorum. Amiga için yeni çıkan oyunları takip ediyorum, bazılarını alıp arada nostalji yapıp kapatıyorum. Sonra yine telefona dönüyorum bir bağımlı olarak

Bu arada Meta 3 VR aldım, benim için hayal ötesi bir cihazdı ama şimdi kutusunda duruyor Birkaç kez açtım ama çok mutlu olmadım. Güzel oyunlar oynadım ama mide bulantısı yaptı. Satmadım, duruyor. Belki bir gün VR gerektiren harika bir oyun çıkar.

Çocuklu bir baba ve bir aile sahibi olmak da etkili oluyor. Örneğin, evde konsol oynamak istesem televizyon boş kalmıyor. Odaya alıp oynasam, "Beraber bir şeyler yapmayacak mıyız?" sorusuyla karşılaşıyorum. Misafirler, sorumluluklar derken retro hobisinden uzaklaşıyorum.

Bu dönemde iş yapmak, çalışmak, para kazanmak da kafamı çok meşgul ediyor. Enerjimin çoğu oraya akıyor. Ne yapmalıyım, nasıl yapmalıyım, şunu yetiştireyim derken zaman kalmıyor. Pandemi zamanındaki belirsizlik ve evde kalma durumu belki de bu cihazlara olan ilgimizi tazeledi.

Ben de bazı cihazları kaldırdım, mesela PS1 ve 2, 3 tane CRT'yi tek bir taneye indirdim. Hiç açmadıklarımı kaldırdım. Arada açtıklarım masaüstümde duruyor. Onları açmasam da yanımda olmaları beni mutlu ediyor.

Geçenlerde bir videoya denk geldim (link aşağıda).
https://www.instagram.com/zihindenkalbe/reel/DC5DtT7NDW5/

Bu videodan sonra benzer bir durumu yaşadığımı hissettim ve yalnız, maddi kaygılarla dolu dünyamdan biraz uzaklaşıp sosyal çevremi genişletmeye, çevremdekilere yardımcı olmaya karar verdim. Tamir işlerinden anlıyorum (geçen UFO tamir ettim mesela). İş yerindeki arkadaşlarımla ortak hareket ederek bir paylaşım ortamı oluşturmaya çalışıyorum. Bu video beni bu yönde motive etti.

Yaşım 43, artık birilerine dokunup yardımcı olabilir miyim, daha farklı neler yapabilirim, hem çevreme hem de kendime ne katabilirim diye sorguluyorum. Çünkü çok çalışıp birçok şeye sahip olmaya başladıkça, tahmin ettiğim kadar mutluluk getirmediğini gördüm.

Konudan biraz saptım ama içimi döktüm. Konu başlığı çok güzel. Duygularını samimi bir şekilde paylaştığı için Avukatka'ya teşekkür ederim. Sevgiler herkese

[Simon (Özay Turay)]

Bence; satın almanın ve sahip olmanın vereceği mutluluk, bir şeyler üretmenin yaşatacağı haz ile kıyaslanmaz.

En doğrusunu Sinan abi söylemiş. Bir şeylere sahip olmak kısa süreli haz verse de bir şeyler üretmek apayrı bir şey.

Bıkkınlık konusuna gelirsek o hepimizde var. Hayat maalesef çok karmaşıklaştı ve uyaran sayısı fazla olunca da gariban beynimiz buna yetişemiyor. Her şeye yetişeceğim derken de hiçbir şeyi düzgün yapamıyoruz ve böyle tuhaf hislere kapılıyoruz. Mutlu olmanın sırrı hayatını mümkün olduğunca basitleştirmekten geçiyor bence. Köye mi yerleşsek acaba?

[AmigaEsref]

Bence; satın almanın ve sahip olmanın vereceği mutluluk, bir şeyler üretmenin yaşatacağı haz ile kıyaslanmaz.

En doğrusunu Sinan abi söylemiş. Bir şeylere sahip olmak kısa süreli haz verse de bir şeyler üretmek apayrı bir şey.

Bıkkınlık konusuna gelirsek o hepimizde var. Hayat maalesef çok karmaşıklaştı ve uyaran sayısı fazla olunca da gariban beynimiz buna yetişemiyor. Her şeye yetişeceğim derken de hiçbir şeyi düzgün yapamıyoruz ve böyle tuhaf hislere kapılıyoruz. Mutlu olmanın sırrı hayatını mümkün olduğunca basitleştirmekten geçiyor bence. Köye mi yerleşsek acaba?

Köyde de hiç konfor yok abi ya ama modern bir köy olabilir. Kendi enerjisini suyunu üreten interneti olan felan ama oda çok zor

[CaiSSoN]

oooo felsefi yaklaşımlar, alırım bi dal, ben de bir şeyler karalayayım bari, ama biraz dürüstçe olacak, kızmaca darılmaca yok

kimi diderot etkisi der, kimi rahat batıyor der, kimi tükenmişlik sendromu (magazin dili, ahah) der, kimi de "oha egoya bak (ego tatmini), bu nasıl iş?" der. Milletin ne dediğindense, kişinin ne hissettiği değil midir önemli olan? Ama doğru ama yanlış..

Yukarıdaki herkese akıl vermiş, ayrımı yapmak kişinin elinde, yapamıyorsa vardır illa bi sıkıntısı ya da yüzleşemediği/kabullenemediği bir gerçeklik.

Şahsi kanaatim de bu durumun, diğer çirkin şeylere (adam kazıklama, böbürlenme, ukalalık yapma, vb.) girmeden, bir nevi "anlamsızlaşma", "yitip gitme" ya da "somut->soyut geçişi" ile alakalı olabileceğini düşündürüyor...

Ha yok mudur aramızda aşağılık kompleksi olan, dürtülerini kontrol edemeyen, ya da devamlı "ben şöleyim, böleyim, bende bu var, şu var, vb.." diyen? illa ki vardır, onları tenzih ederek (yok tenzih etmiyorum) konuya devam edelim.

Yahu kazık kadar heriflersiniz, evli, barklı çoluklu çocuklusunuz, burada görüyorum çoğu zaman, zamanınızdan feragat edip birşeyler yapmaya çalışıyorsunuz, üretmeye, satın almaya vb. eee? sonuç peki? Kabul edelim ki bazılarınızdaki yaklaşım bu hobi konseptinin önüne geçmiş durumda. Bir sürü arkadaşın odalarca, depolarca birbirinin aynı alet edevatı var, eskici gaspar gibi topluyorlar, niye yahu? Sebep nedir? Elinizde 10 c64 olsa nolur, 20 tane 1541-II ile 30 tane amiga olsa nolur? Bunun sonu nedir? ya da şöyle sorayım amacı nedir? Bu nasıl bir tatminsizliktir?

Delikanlı gibi "lan olm ben bunları millete satıp para kazanmak için stokluyorum" deseniz amenna. Bunun haricinde Gökhan mesela çok güzel toparlıyor alet edevatları, umarım doğru bir şekilde değerlendirilir. Keza Merlin Murat; topladı topladı, mis gibi müzesini de yaptı etti, ama ne oldu sonra? Devamı geldi mi gelmedi mi bilmiyorum. Kadıköy antika pazarında tezgahı var, süper mesela, ama müzedekileri tezgaha koyup vazgeçtiyse, e yazık günah değil mi? Ne içindi o kadar efor?

Sertaç dopamin etkisi (bence serotonin dese daha doğru olurdu) demiş, Eşref yapay zeka, meslek, bağımlılık gibi şeylerin üzerinde durmuş..

Dopamin kısmına nispeten katılıyorum, ama teknoloji de geliştiği gibi insan da gelişiyor, değişiyor. Burada asıl önemli olan, eskiden yapılan şeylerin yerine yenisini koyabilip öyle ilerleyebilmek, çünkü devamlı kafayı arkaya çevirip eski hazzı yakalamaya çalışırsak, kısır döngü içerisine gireriz ve birçok şeyi kaçırabiliriz, bu da bir süre sonra "yaaa off, hiçbir şey keyif vermiyor, çok sıkıcı, ığğğğğğ, vb.."
gibi durumlara yol açar.

Gördüğüm başka bir durum ise, günlük hayatın zorluğu, geçim derdi vb. gibi şeyler yetmezmiş gibi bunun üzerine insanlar da kendi kendilerine veya arkadaşlarıyla birlikte bir nevi problem/kafa ütüleyici şeyler/konular üreterek (yani tüy dikerek) çözümü olmayan şeyler üzerine (din, siyaset, futbol, vb) konuşup iyice kendilerini aşağı çekiyor?

Neden abi? Yapılan o sohbetlerin kenar köşe kahve sohbetlerinden ne farkı var? Birbirlerine neyi empoze etmeye çalışıyorlar? Bir şeyleri mi kurtardıklarını düşünüyorlar? Bu konseptte normal başlayan hiçbir muhabbetin ben sakin bir biçimde sonuçlandığını görmedim, ya "burada keselim artık, yoksa birbirimizi kıracağız" modu oluyor ya da "asla kabul etmiyorum, tartışmaya kapalı" diyip duvar çekiyorlar. Ulen o zaman ne skime konuşuyorlar? Zaten azıcık kalmış serotonin seviyelerini iyice düşürüyorlar? Buna harcanacak zamanı hobilere, (al mesela sana hobi, git bu konuşmaları podcast yap yayınla, nooldu yemez ama dimi?, çünkü bilip bilmeden atıp tutmak daha kolay küçük bir alan içerisinde) eşe, dosta, çocuğa ayırsalar, belki 2-3 tık yükseltirler ibreyi...

Gelelim yapay zekaya; Eşref, meslektaşın olarak gram endişe duymana gerek yok diyorum, çünkü senin yön verdiğin bir şeyin senin ana mesleğini elinden alması pek mümkün değil. Örneğin bizim müşterilerimizin isteklerini (evet düz indesign, artboard'lu photoshop banner paketleri, html5 animated banner'lar, vb..) hiçbir Ai modeli düzgün yap(a)mıyor, yapamayacak da. Müşteriler uzun zamandır yeni şeylerden ziyade, mevcut problemlerini, görsel ihtiyaçlarını, platform uyumluluklarını en uyumlu düzeye çıkartacak şekilde taleplerle geliyor. Elbet bunların dışında Ai'lerden yararlanılıyor ama kullanım oranı %30 bile değil, en iyilerinden olan e-ticaret sitesi bile geçtiğimiz ay site verilerini Ai ile yorumlatıp sepet sayfasını UX açısından daha kullanılabilir hale getirtmeye çalıştı. Bir ikinci ekip de aynı şeyi kendisi hazırladı, A/B testlerindeki sonuç ise çok komikti; çocukların hazırladığı sistem %32,4 fark ile daha uyumlu/kolay/anlaşılır çıktı ve çocukların dosyaları ile ilerlendi. Dolayısıyla endişeye mahal yok, zaten bu Ai pompalanması elbet yavaşlayacak. Sen hizmet yelpazeni bunlara göre analiz edip güncellersen hiçbir şey olmaz...

Velhasıl kelam, önce kafayı iki elin arasına alarak aşağıdaki şekilde bir başlangıç yapmak iyi gelecektir. Geç olsun, güç olmasın demişler...
"bi dakka yahu, ben napıyorum, kendimi yeterince tanıyor muyum, ne istiyorum? ne istemiyorum? yeni bir harita mı çizmek lazım?, mevcut durumu toparlamak için bazı özellikleri mi güncellemeli miyim?"